Numri magjik është 289: këto janë vendet që një parti duhet të fitojë në Asamblenë Kombëtare – dhoma e ulët e Parlamentit francez – për të pasur një shumicë absolute.
Sa vende janë në dispozicion për t’u marrë?
Votimi i nisur të dielën me raundin e parë do të rinovojë të gjithë Kuvendin.
Kushtetuta franceze përcakton numrin maksimal të deputetëve në 577, vende të cilat ndahen si më poshtë: 558 për departamentet, 8 për Kaledoninë e Re dhe territoret jashtë shtetit dhe 11 për banorët francezë jashtë vendit.
Në raundin e parë, tashmë janë caktuar 76 vende: 39 për Rassemblement National, 31 për popullin e Frontit të Ri, 2 për makronistët, 1 për golistët dhe 3 për partitë e tjera.
Si funksionon turni i dyfishtë dhe pse pjesëmarrja është vendimtare?
Të gjithë shtetasit francezë të moshës 18 vjeç e lart mund të votojnë, në total rreth 49 milionë votues. Deputetët zgjidhen me sistem mazhoritar me dy raunde.
Për t’u zgjedhur në të parin, ishte e nevojshme të merrej një shumicë absolute në zonën zgjedhore dhe një numër votash të barabartë me një të katërtën e votuesve vendorë të regjistruar.
Shumë sfida – 501 gjithsej – vendosen në raundin e dytë, të planifikuar për në 7 korrik: janë “kualifikuar” të gjithë kandidatët që kanë marrë votën e të paktën 12.5% të votuesve të regjistruar në zonën zgjedhore.
Në shumicën e rasteve kalojnë dy kandidatë, por pjesëmarrja e lartë (66,7%) ka favorizuar përparimin e tre kandidatëve në dhjetëra raste: gjithsej janë parashikuar më shumë se 300 “trekëndësha” për raundin e dytë dhe në disa raste katër kandidatë. kaloi.
Me një skenar të ngjashëm, “qëndrimet” do të jenë vendimtare: një parti mund të zgjedhë të “tërhiqet” në disa zona për të penguar kundërshtarin e saj duke përqendruar votat në një kandidat të vetëm. Marrëveshjet e rezistencës duhet të finalizohen deri në orën 18:00 nesër.
Në raundin e dytë, për të fituar mjafton të merret një shumicë relative.
Çfarë udhëzimesh votimi dhanë drejtuesit?
Përpara raundit të dytë, e majta u bëri thirrje kandidatëve të saj që dolën në vendin e tretë të bllokojnë të djathtën ekstreme duke u tërhequr.
Shumica presidenciale, megjithatë, është e ndarë në qëndrimin që duhet të adoptojë ndaj kandidatëve të Francës: Emmanuel Macron ka evokuar një “bashkim të gjerë qartësisht demokratik dhe republikan” për të bllokuar rrugën për RN.
Kryeministri Gabriel Attal njoftoi në vend të kësaj se kandidatët e mazhorancës presidenciale që dolën të tretë do të tërhiqen për të favorizuar kandidatët që kundërshtojnë Kuvendin dhe që “mbrojtën vlerat republikane si ne” (në praktikë, ata do t’u lënë hapësirë kandidatëve të NFP, duke përjashtuar vetëm më ekstremin se France Insoumise”).
Ish-kryeministri Edouard Philippe, kreu i Horizon, ka përjashtuar në vend të kësaj “rezistenca” që favorizojnë kandidatët e LFI. Së fundi, golistët që nuk u bashkuan me Le Pen nuk u dhanë asnjë udhëzim votimi votuesve të tyre.
Çfarë ndodh nëse fiton një parti me orientim të ndryshëm nga ai i Presidentit të Republikës?
Ndodh e ashtuquajtura “bashkëjetesë” midis qeverisë dhe Elysee ndodh: ishin tre në Francën e pasluftës (1986-1988, 1993-1995, 1997-2002).
Qeveria është përgjegjëse për shumicën e vendimeve të politikës së brendshme, ndërsa kreu i shtetit drejton forcat e armatosura. Nuk ka atribuime të sakta në lidhje me politikën e jashtme, edhe nëse përfaqësuesi i vendit jashtë kufijve është zakonisht presidenti.
Macron do të duhet të punojë me Asamblenë e re për të paktën një vit: në atë moment ai do të jetë në gjendje të thërrasë zgjedhje të reja. /Albanianpost.com
Marrë nga “Corriere della Sera”
