Një këshilltar lidershipi dhe psikolog, i cili ka punuar me profesionistë të nivelit të lartë nga industri të ndryshme për më shumë se 30 vjet, thekson se ka një gjë që konfirmohet vazhdimisht – shprehja artistike, në çdo formë, mund ta ndryshojë thellësisht një person.
Si shembull, ai citon një deklaratë të Steve Jobs nga viti 1995, i cili tha në atë kohë se Macintosh ishte kaq i suksesshëm pikërisht sepse u krijua nga njerëz që ishin njëkohësisht artistë dhe shkencëtarë – muzikantë, poetë, historianë dhe në të njëjtën kohë programues të nivelit të lartë.
Nga të gjitha format e artit, sipas përvojës së tij, të luash një instrument muzikor ka efektin më të fortë dhe më të gjerë në tru. Qoftë piano, kitarë apo trombë – aktivizon pothuajse të gjithë trurin: aftësitë motorike, njohjen e modeleve, rregullimin emocional, kreativitetin dhe qëndrueshmërinë.
Kjo është arsyeja pse ai beson se prindërit duhet t’i inkurajojnë fëmijët e tyre të mësojnë të luajnë muzikë sa më herët që të jetë e mundur. Hulumtimet tregojnë se fëmijët që mësojnë muzikë kanë IQ më të lartë, aftësi më të mira gjuhësore dhe një bazë më të fortë për sukses në pothuajse çdo fushë të jetës, ja pse.
Vizualizimi i suksesit bëhet i natyrshëm
Muzikantët nuk thjesht praktikojnë, ata imagjinojnë. Ata e shohin skenën, dëgjojnë notat, e ndiejnë suksesin përpara se të ndodhë. Ata mësojnë jo vetëm të reagojnë ndaj realitetit, por edhe ta krijojnë atë.
Zhvillimi i një marrëdhënieje të veçantë me kohën
Kur praktikojmë një instrument, koha nuk është më abstrakte. Ndjejmë se sa shumë na kushton shpërqendrimi dhe sa shumë sjell përqendrimi i plotë.
Ne bëhemi më të vetëdijshëm për kohën, jo nga stresi, por nga respekti për të. Ne nuk nxitohemi – duam që çdo moment të ketë kuptim. Kjo disiplinë zbatohet në gjithçka – nga marrëdhënia jonë me punën deri te marrëdhëniet tona me njerëzit.
Ne ndalojmë së ikuri nga shqetësimi
Nuk ka muzikant që nuk është përballur me pjesë të një vepre që nuk i pëlqejnë ose në të cilat ngec. Nuk ka rrugë të shkurtra. Nuk mund t’ia lëmë dikujt tjetër ose ta anashkalojmë. Duhet të qëndrojmë me të derisa të bëhet më e lehtë.
Shumica e njerëzve i shmangin situatat e pakëndshme, por muzika na mëson t’i kërkojmë ato. Në vend që të panikohemi përballë vështirësisë, ne e shohim atë si një mundësi për rritje.
Ne mësojmë se mund të menaxhojmë emocionet
Muzika nuk është vetëm një rezultat. Është një mënyrë për të menaxhuar gjendjen tonë të brendshme – përmes tingullit, frymëmarrjes, ritmit dhe përgatitjes.
Kjo bëhet një aftësi që ndihmon edhe në jetën e përditshme – para një bisede të vështirë, në një konflikt ose kur jemi të mbingarkuar nga emocionet. Ne nuk i shprehim më emocionet thjesht spontanisht – ne i drejtojmë ato.
Ne e kuptojmë që mërzia është një mesazh, jo një pengesë
Muzikantët nuk luajnë shkallë pa një qëllim. Ata e dinë se çfarë duan të përmirësojnë: saktësi, kontroll, frazim. Pa këtë, vëmendja shpërqendrohet dhe praktika bëhet e mërzitshme.
Mërzia është në fakt një sinjal – truri thotë: “Më trego për çfarë shërben kjo.” Ky realizim ndryshon gjithçka. Në vend që ta etiketojmë diçka si të mërzitshme, ne pyesim veten: “Cili është qëllimi im?”
Kur ngecim, mësojmë të shpikim zgjidhje të reja
Ndonjëherë diçka thjesht nuk funksionon – gishtat nuk shtrihen, ritmi nuk përputhet. Kështu që provojmë diçka të ndryshme. Improvizojmë, rirregullojmë, kompozojmë diçka të re.
Pastaj dështimi bëhet lëndë djegëse. Muzika na mëson: kur nuk mund ta ndjekësh hartën, vizato një të re. Inovacioni nuk është talent – është një përgjigje ndaj një pengese. /Telegrafi/
