Në gati 10 vite, pothuajse 50 emigrantë kanë vdekur ose janë zhdukur mesatarisht çdo javë teksa po përpiqeshin të arrinin në brigjet evropiane.
Këtë vit, numri javor është rritur në rreth 70, kryesisht azilkërkues që ikin nga vendet afrikane dhe të Lindjes së Mesme, ku varfëria dhe dëshpërimi pas pandemisë janë përkeqësuar nga despotizmi, kaosi, lufta në Ukrainë dhe ndryshimet klimatike.
Në qershor, më shumë se 600 persona u mbytën kur një anije e vetme u përmbys në brigjet e Greqisë.
Emigrantët që arrijnë t’i mbijetojnë udhëtimit të pabesë përballen me një pritje në Evropë dhe Britani që është gjithnjë e më e vakët dhe shpesh armiqësore.
Masat kufizuese të imigracionit prej kohësh kanë arritur një akord midis populistëve atje, si në Shtetet e Bashkuara.
Ndërsa numri i emigrantëve është rritur, po ashtu janë rritur hapat në Londër, Bruksel dhe kryeqytete të tjera evropiane për të penguar hyrjen e tyre të paautorizuar dhe për të përshpejtuar shkallën me të cilën kërkesat e tyre përpunohen dhe dëbohen.
Të nxitura nga politikanët që kërkojnë avantazh elektoral, disa nga këto përpjekje janë të kota ose mizore.
Të tjerat janë thjesht të pa menduara.
Disa lëvizje në veçanti – si në Britani ashtu edhe një marrëveshje e arritur nga Bashkimi Evropian – janë të gabuara dhe mund të sjellin pasoja të padëshiruara.
Partia Konservatore e kryeministrit britanik, Rishi Sunak, në pushtet që nga viti 2010, përballet me shanse të mëdha në zgjedhjet e përgjithshme që mund të mbahen vitin e ardhshëm.
Agjenda e tij përfshin një premtim për të ulur numrin e emigrantëve që mbërrijnë me varka të vogla, të cilat përgjithësisht nisen nga Calais, përtej Kanalit Anglez në Francë.
Më shumë se 100 mijë njerëz kanë mbërritur në brigjet britanike duke përdorur atë rrugë gjatë pesë viteve të fundit.
Në ndjekje të qëllimit të tij, Sunak ka folur për politika ekstreme që ka të ngjarë t’i “nënshtrojnë” emigrantët në rrezik.
Gjykatat britanike e kanë bllokuar atë në një rast dhe konsideratat e shëndetit publik në një tjetër, por kjo nuk e ka penguar.
Sunak ka përqafuar idenë e magazinimit të qindra azilkërkuesve në një maune lundruese të ankoruar në bregun jugor të Anglisë.
Sipas planit të Qeverisë, maunia, Bibby Stockholm, do të strehojë deri në 500 emigrantë, më shumë se dyfishi i numrit të dhomave të saj.
Azilkërkuesit e parë u zhvendosën në bord në fillim të këtij muaji, gjoja për të kursyer Qeverinë nga çmimi më i lartë i hoteleve.
Lëvizja u bë pavarësisht shqetësimeve nga sindikata kryesore e zjarrfikësve të Britanisë, e cila paralajmëroi se një maune është një “kurth i mundshëm i vdekjes”.
Skema ishte jetëshkurtër.
Vetëm katër ditë pasi emigrantët filluan të mbërrinin, ata u hoqën kur bakteri që shkakton sëmundjen e Legjionarëve u zbulua në sistemin e ujit të Bibby Stockholm.
Zyrtarët britanikë u zotuan të vazhdojnë përpara pasi të kenë zgjidhur problemin, të cilin ata e përshkruan si një gabim.
Episodi është një marifet që synon të demonstrojë vendosmërinë e Sunak për t’u marrë me sfidën.
Megjithatë, edhe me kapacitet të plotë, anija do të mbante mezi 1 për qind të rreth 50 mijë emigrantëve të vendosur tani në hotelet britanike – me një kosto për taksapaguesit prej rreth 7.6 milionë dollarë në ditë.
Masa më e zgjuar do të ishte thjeshtimi i kohës së përpunimit të Britanisë për azilkërkuesit, e cila është më e gjatë se në vendet e tjera të mëdha evropiane, veçanërisht në Gjermani dhe Francë.
Në vend të kësaj, Sunak dhe aleatët e tij kanë dyfishuar një strategji të dukshme që përmban hapa drakonian dhe ligjërisht të dyshimtë.
Konkretisht, ata kanë arritur një marrëveshje për të dërguar emigrantë në Ruanda, ku, nëse u jepet azil, ata nuk do të kishin të drejtë të aplikonin në Britani.
Që nga fillimi i muajit të kaluar, Londra i kishte paguar Ruandës afërsisht 180 milionë dollarë fonde zhvillimi.
Për të justifikuar qasjen e saj, qeveria e Sunak ka këmbëngulur se refugjatët do të ishin të sigurt në Ruandë, duke shkelur të dhënat e dobëta të të drejtave të njeriut në vendin afrikan.
Një gjykatë britanike bllokoi marrëveshjen, duke vendosur se Ruanda nuk mund të konsiderohet një “vend i tretë i sigurt” për azilkërkuesit.
Qeveria po apelon vendimin.
Përmes gjithë kësaj, perspektiva e Sunak për të “mbajtur” punën e tij mezi kanë lëvizur.
Partia e tij Konservatore është afërsisht 20 pikë përqindje prapa rivalit të saj kryesor, Partisë Laburiste.
Është e vërtetë që banorët e Britanisë me origjinë të huaj përbëjnë një pjesë shumë më të madhe të popullsisë.
Vendi ka të drejtë të miratojë politika që pengojnë hyrjen e paautorizuar.
Megjithatë, është gjithashtu rasti ku Britania përballet me një mungesë akute të fuqisë punëtore që ka kontribuar në ekonominë anemike të vendit.
Emigrantët mund të ndihmojnë në zbutjen e kësaj mungese.
Duke marrë një faqe nga libri i lojërave të Sunak-ut, Bashkimi Evropian ka arritur një marrëveshje skandaloze për t’i paguar rreth 110 milionë dollarë Tunizisë, plazhet mesdhetare të së cilës kanë shërbyer si pikë kërcimi këtë vit për dhjetëra mijëra emigrantë, shumica e të cilëve janë nisur drejt Italisë si një portë për në Evropë.
Në këmbim, presidenti i Tunizisë, Kais Saied, është zotuar të bashkëpunojë me Evropën për të frenuar largimet.
Marrëveshja u shty nga kryeministrja e krahut të djathtë të Italisë, Giorgia Meloni, e cila u zgjodh me një platformë që përfshinte goditjen ndaj ardhjeve të emigrantëve.
Megjithatë, më shumë se 100 mijë njerëz kanë zbritur në Itali deri më tani këtë vit, dyfishi i numrit në të njëjtën kohë në 2022.
Dhe nuk është e qartë se marrëveshja e BE-së do të jetë efektive.
Më shumë gjasa, do të forcojë një njeri të fortë që po shkatërron atë që ka mbetur nga normat demokratike në vendin e tij dhe ka demonizuar emigrantët që vijnë duke i akuzuar ata për ndryshimin e përzierjes etnike të Tunizisë.
Kjo ka nxitur abuzime dhe sulme raciste.
Duke i dhënë hua Saied-it, Brukseli i vë migrantët në rrezik të mëtejshëm në vend që t’u japë përparësi rrugëve ligjore që mund të margjinalizojnë rrjetet e trafikimit.
Rezultatet e kësaj politike mund të jenë shumë larg nga ajo që BE-ja ka synuar. /Albanianpost.com
“Washington Post”
