Një efekt frenues, siç e quan kryeministrja italiane Giorgia Meloni, prej 800 milionë eurosh.
Ky është çmimi (i destinuar në mënyrë të pashmangshme të rritet më tej) i operacionit italian në Shqipëri, mbi të cilin kryeministrja është gati të vendosë besueshmërinë e saj në Evropë në strategjinë e kontraktimit të kontrollit të kufijve.
Duke besuar në paktin e hekurt të bërë me mikun e saj kryeministrin shqiptar, Edi Rama, por edhe me presidentin tunizian, Kais Saied, të cilit Italia i ka paguar tashmë 100 milionë euro për vitin 2024 mes mbështetjes direkte ndaj shtetit dhe marrëveshjeve për mbështetjen e bizneseve të vogla dhe të mesme.
Dje në Romë u finalizua plani për t’u paraqitur pranë autoriteteve ndërkombëtare detare për të përcaktuar zonën (në thelb atë të rrugës shumë të ngarkuar për në Lampedusa) në të cilën autoriteti i kërkim-shpëtimit do të bëhet ai tunizian.
“Ne kurrë nuk do të pranojmë të kthejmë emigrantët në Tunizi”, thotë aktivisti italian Luca Casarini.
Një miliard, pra.
Italia ka planifikuar të investojë për të ngadalësuar flukset migratore, duke anashkaluar konventat ndërkombëtare dhe respektimin e të drejtave të njeriut dhe duke marrë parasysh probabilitetin shumë të lartë që projekti për kontraktimin e kërkesave për azil të ndalet nga gjyqësori që në minutën e parë të lojës.
Këtë javë në Shëngjin, Giorgia Meloni, edhe nga frika, dha fjalë për fjalë numrat: Me kapacitetin aktual me kapacitet të plotë dhe duke marrë parasysh emigrantët, do të kursenim 136 milionë euro.
“Nëse qendrat do të kishin funksionuar tashmë, ne mund të kishim mirëpritur 5 mijë e 500 njerëz këtu”.
Shifra krejtësisht joreale: kapaciteti i qendrave të Gjadrit nuk i kalon një mijë vende dhe qarkullimi mujor është i pamundur duke qenë se ata që përfundojnë në CPR do të mund të qëndrojnë atje deri në 18 muaj.
Është vërtet e vështirë të imagjinosh 136 milionë kursime të supozuara.
Më shumë se 250 milionë nga 650 milionë në protokoll janë në fakt për të paguar udhëtimin e stafit italian: 138 mijë euro në ditë, sipas llogaritjeve të eurodeputetit, Angelo Bonelli.
Kostot, pra ato reale, tashmë janë rritur në krahasim me shpenzimin fillestar edhe para se ligji i ratifikimit të botohej në fletoren zyrtare.
653 milionët e para janë ato që parashikon protokolli i firmosur nga Giorgia Meloni dhe Edi Rama dhe i ratifikuar me ligj.
Dhe janë 134 milionët në vit që flet kryeministrja.
Por tashmë në 15 prill, qeveria i shtoi Ministrisë së Mbrojtjes 65 milionë të tjera për ndërtimin e qendrave.
Ndaj, nga 653 shkojmë tashmë në 718.
Më pas në maj vjen kontrata shumë e shtrenjtë për menaxhimin e shërbimeve në dy qendrat që i ka dhënë Medihospes nga prefektura e Romës, 134 milionë euro për pesë vjet.
Dhe është afër 800 milionë euro.
I fundit erdhi shpenzimi i buxhetuar për marrjen me qira të një anijeje private për të transferuar emigrantë nga Mesdheu në Shqipëri, katër udhëtime në muaj për gjithsej 800 emigrantë, që kushtojnë 13.5 milionë.
Vetëm për 3 muaj për momentin, në rast se – sqaroi dje kryeministrja – anijet ushtarake italiane do të angazhoheshin në teatro të tjerë.
Nëse do të donim ta shumëzonim këtë shpenzim me pjesën tjetër të pesë viteve të protokollit, do të arrinim në shifrën astronomike prej një miliard. /Albanianpost.com/La Repubblica/
