Presidenti turk, Recep Tayyip Erdogan, ka thënë se Izraeli, gjatë kryerjes së një operacioni ushtarak në Gaza dhe kryerjes së sulmeve në territorin e Libanit, “po ndërmerr njëkohësisht veprime të ndryshme provokuese për të përfshirë vendet e tjera të rajonit në konflikt”.
Kështu ka raportuar media turke TRT, duke specifikuar se vetë Turqia mund të radhitet ndër objektivat e radhës të Izraelit.
“Pas Palestinës dhe Libanit, udhëheqja izraelite, duke vepruar me mashtrimin e një ‘toke të premtuar’, do të synojë atdheun tonë. Pushtimi, terrori dhe agresioni janë tashmë në pragun tonë. Ajo që ne po përballemi nuk është një shtet i detyruar me ligj, por një bandë vrasësish që ushqehen me gjak dhe shëndoshen në profesion”, shtoi Erdogan.
Në shënjestrën e Netanyahut, Hezbollahu por edhe i gjithë “boshti i rezistencës”
Është lufta më e madhe në Lindjen e Mesme, si për sa i përket objektivave të deklaruara ashtu edhe për nga zonat gjeografike të përfshira.
Është gjithashtu lufta më e gjatë, duke pasur parasysh se ajo filloi një vit më parë në Rripin e Gazës përpara se të përhapej në Liban dhe destinacioni tjetër i së cilës mbetet i panjohur deri më tani.
“Kjo luftë nuk mund të ndalet në këta kufij dhe të arrijë në Iran herët a vonë, qoftë ushtarakisht apo politikisht”, vlerëson një burim diplomatik perëndimor.
Siria gjithashtu nuk do të përjashtohej, veçanërisht pasi, sipas rrjedhjeve izraelite, shpërthimi i betejës tokësore kundër Hezbollahut kishte filluar me një lëshim ajror në Massyaf (qendër-perëndim), një skenar që mund të përsëritej në pozicione të caktuara ose në tunele të partisë shiite në territorin libanez.
Kjo është lufta e kërkuar nga Benjamin Netanyahu, i mbështetur nga Shtetet e Bashkuara, për të ndryshuar fytyrën e Lindjes së Mesme.
Tani po hyn në një fazë të re, atë të pushtimit tokësor të Libanit, me skenarë të ndryshëm të konsideruar në masën dhe modus operandi.
Sipas informacioneve të marra nga burime të qëndrueshme diplomatike, Tel Avivi mori dritën jeshile amerikane për të kryer operacionin për të arritur objektivat e tij.
Dhe gjithçka që thuhet për një operacion të “kufizuar” në disa kilometra nuk është as e saktë dhe as e vërtetë, sepse askush nuk e di se deri ku do të shkojnë izraelitët, aq më tepër që në shumicën e paralajmërimeve të tyre, ata u bëjnë thirrje banorëve të Jugut të largohen.
“U mor një vendim i madh për të rrethuar Iranin dhe për të dobësuar të gjithë aleatët e tij”, thotë burimi diplomatik perëndimor i lartpërmendur.
Hezbollahu gati
Disa të dhëna në lidhje me skenarët e parashikuar ushtarakë i ishin komunikuar tashmë Libanit, ndërkohë që Izraeli po diskutonte një pjesë të planeve të tij me amerikanët, veçanërisht idenë e ndarjes gjeografike të Libanit jugor nga Siria jugore, që do të thotë se një pjesë e territorit sirian do të bëhej një fushëbetejë.
Për sa i përket inkursionit tokësor izraelit, tre mundësi janë në tryezë: e para është hyrja direkt nga sektori perëndimor apo qendror, por ky është skenari më i dobët.
Opsioni i dytë është të hyni nga ana Wazzani drejt Marjeyoun dhe disa fshatrave që konsiderohen nga Izraeli se nuk kanë një infrastrukturë të madhe ushtarake ose luftarake.
Mundësia e tretë është një hyrje nga sektori lindor, duke kaluar nëpër fermat Chebaa, nga Golani sirian dhe duke kaluar një pjesë të tokave siriane drejt zonave të tilla si trekëndëshi Kfar.
Kështu, izraelitët do të rrethonin Libanin jugor nga lindja dhe veriu, ndërsa do ta bllokonin nga deti me anije.
Në këtë kontekst, manovrat ushtarake izraelite, të dizajnuara për të shpërqendruar dhe shpërndarë forcat ushtarake të Hezbollahut, nuk duhet të anashkalohen.
Sipas burimeve, partia ka përfunduar përgatitjet për të përballuar të gjithë skenarët.
Ai e sheh pushtimin tokësor izraelit si një mundësi të madhe për të kapërcyer epërsinë ajrore izraelite, për të shkaktuar viktima të rënda dhe për të demonstruar aftësinë për të vazhduar lëshimin e raketave.
Hezbollahu gjithashtu synon të parandalojë izraelitët që të vendosen në çdo moment, pasi ata do të ekspozoheshin ndaj operacioneve të shumta.
Përveç kësaj, ai thekson aftësitë e tij për të zmbrapsur sulmin, për të parandaluar çdo avancim dhe për të goditur objektiva thellë në Izrael, deri në Tel Aviv, duke përdorur armë të sofistikuara dhe raketa balistike.
“Hezbollahu ka taktika specifike ushtarake në këtë fushë dhe nuk dëshiron të kapërcejë përpara”, thotë një burim pranë partisë.
Siria
Është një betejë e gjatë, ku terreni do të diktojë rrjedhën e ngjarjeve, në mungesë totale të ndonjë nisme serioze diplomatike drejt armëpushimit.
“Fuqitë e huaja do të shtyjnë për të ndaluar luftimet vetëm nëse Izraeli pëson sulme shumë të rënda. Në atë kohë do të kishte një mundësi për t’u ulur në tryezën e bisedimeve, siç ishte rasti në korrik 2006”, tha burimi diplomatik i lartpërmendur.
Nga ana tjetër, informacione të tjera sugjerojnë se beteja do të jetë e gjatë dhe se as izraelitët dhe as komuniteti ndërkombëtar nuk do të pranojnë të përsërisin skenarin e vitit 2006, ku të dyja palët pretendonin se kishin “fituar”, apo t’i jepnin Hezbollahut mundësi për të shpallur fitoren.
“Mbështetja amerikane që i është dhënë Izraelit, duke përfshirë dritën jeshile për pushtimin tokësor, tregon se Shtetet e Bashkuara dhe komuniteti ndërkombëtar nuk duan ta shohin Izraelin të dalë nga ky konfrontim i dobësuar”, thotë një diplomat arab.
Ajo që izraelitët gjithashtu kërkojnë të bëjnë është të ndërpresin linjat e furnizimit të Hezbollahut në Siri, gjë që do të kërkonte operacione ose fluturime të ngjashme me atë të Massyaf.
Kështu, izraelitët do të kishin kaluar nga faza e “çmontimit të fronteve” në kuptimin politik në çmontimin në terren përmes depërtimit në territorin sirian.
Pikërisht përmes këtij prizmi duhet të lexojmë kërcënimet e Benjamin Netanyahu ndaj Bashar al-Assad në ditët e para të luftës, duke e paralajmëruar atë se regjimi i tij mund të përmbysej nëse ai përfshihej në këtë konflikt.
Objektivi përfundimtar i Izraelit është të çmontojë “boshtin e rezistencës”, prandaj mundësia e ndërhyrjes ushtarake në zona të caktuara siriane është në tryezë në një kohë kur regjimi i Assadit ka kërkuar të distancohet duke u përpjekur të hapë kanale komunikimi me Perëndimi dhe amerikanët.
Kështu, plani mund të kuptohet në një këndvështrim më të gjerë.
Ngjashëm me qëndrimin ndërkombëtar që synon dobësimin ushtarak të Hezbollahut dhe kërkesën për ndryshime të mëdha politike në Liban, një skenar i ngjashëm mund të ndodhë në Siri.
Kjo është edhe rruga që kanë marrë disa vende perëndimore dhe arabe në hapjen e tyre ndaj Damaskut, mbi bazën e një modifikimi të sjelljes së regjimit dhe shfaqjes së ekuilibrave të rinj politikë./Albanianpost.com
