Brenda Arenës Kombëtare, më shumë se 20,000 tifozë morën frymë thellë dhe u përqendruan te Rey Manaj, shkruan Nick Ames për ”The Guardian”.
Jashtë, tifozët që kishin vërshuar në Tiranë gjatë gjithë ditës vetëm për të qenë pjesë e ngjarjeve, disa duke pritur në kufij përpara se të vraponin drejt bareve përmes vapës, pinin birrat e tyre. Shqipërisë i ishte dhënë një penallti dhe askush nuk u interesua që nuk ishte e lehtë; nëse Manaj do të ruante qetësinë, atëherë ndoshta më në fund mund të lindte një hero futbolli dhe ndjenja e mallkuar rreth kësaj ndeshjeje do të zhdukej më në fund.
Manaj u drejtua, ndoshta paksa tepër, dhe iu afrua topit. Nëse i duhej ndonjë kujtesë për kontekstin, ai gjithmonë mund t’i kushtonte vëmendje tifozëve vendas…
Gjuajtja ishte e ulët, shumë afër Djordje Petroviç…
Fishkëllima e përfundimit të pjesës së parë u dëgjua menjëherë dhe anëtarët e ekipit të Serbisë u drejtuan drejt fushës për të përqafuar portierin e tyre. Për Manajn, e tëra që mbeti ishte imazhi i ngrirë i një momenti që ai nuk e kishte përjetuar.
Në fund, ky rast arriti të kalonte një provë më të madhe, por vetëm me kujdes dhe jo pa pasoja të mundshme. Një barazim pa gola kishte gjithmonë gjasa të ruante paqen dhe, duke pasur parasysh takimin katastrofik të këtyre palëve në Beograd pothuajse 11 vjet më parë, masa e vërtetë e suksesit ishte në përfundimin e tij të qetë.
Nuk pati dronë që të prishte një plan rigoroz sigurie…
Megjithatë, delegati i ndeshjes i UEFA-s, ish-shefi i policisë zvicerane Jacques Antenen, do të ketë pasur mjaftueshëm për të zënë mendimet e tij ndërsa kalonte nëpër tribuna gjysmë ore pas përfundimit të kohës së fundit përpara se të ulej brenda për të diskutuar me kolegët nga FIFA. Antenen u zgjodh posaçërisht për peshën e tij në përballimin e ngjarjeve me rrezik të lartë.
Objekte kishin rënë periodikisht mbi lojtarët e Serbisë nga tribuna lindore e stadiumit duke bërë që spikeri i stadiumit të lutej për qetësi, kur Sasha Lukiç u godit ndërsa po përgatitej të gjuante një goditje këndi…
Kjo përfundoi me Berat Djimsitin, kapitenin e Shqipërisë, duke iu afruar seksionit të tifozëve që shkelnin rregullat. Policia ndërhyri shpejt për të penguar hedhësit e flakadanëve dhe loja e gjysmës së fundit kaloi mjaft qetësisht. Në fund të fundit, arbitri italian, Massa duhet lavdëruar për përballimin e një situate të papranueshme dhe ndoshta për pranimin se marrja e hapit më drastik mund të kishte pasur efektin e përshkallëzimit të saj.
Kështu, një paqe e pasigurt vazhdon derisa vendet të takohen përsëri në tetor, kur Serbia do të ngarkohet me detyrën për të mbajtur nën kontroll elementët e saj problematikë.
Shqipëria dhe Serbia do të bashkorganizojnë kampionatin UEFA U-21 në vitin 2027, por ultrasit nuk ndajnë perspektivën e diplomatëve pas kësaj skeme.
“Hasmi i vjetër nuk bëhet mik i ri”, shkruhej në një flamur të madh të shfaqur në majë të Piramidës së Tiranës, që mbante imazhin e udhëheqësit të shquar të rezistencës shqiptare Elez Isufi. Tifozët ngjitën më shumë se 100 shkallë për t’u bashkuar me spektaklin; të rinjtë me biçikleta ndezën fishekzjarrë të kuq tymi poshtë. Matanë rrugës, anëtarët e Tifozat Kuq e Zi, grupi me ndikim, praktikisht u përjashtuan nga kjo ndeshje pasi iu mohua ndarja e zakonshme e biletave, dhe u përgatitën të marshonin me një banderolë që synonte federatën e futbollit të Shqipërisë…
Një ndeshje e parashikueshme e tensionuar ofroi pak sugjerime se secila palë mund të kërcënojë Anglinë në krye të Grupit K.
Supremacia teknike e Serbisë rrallë u krahasua me sulmin, megjithëse u desh një pritje e shkëlqyer nga Thomas Strakosha për të kapur topin me kokë të Mitroviç pas pushimit.
Mitroviç humbi një tjetër shans, por ishte Shqipëria, e cila u hodh përpara me një inkurajim të vogël, por pa cilësi, ajo që duhej të kishte fituar. Manaj e kishte humbur mundësinë e tij për pavdekësi, por Nedim Bajrami duhej ta kishte kthyer atë në një kujtim të largët kur iu dha një mundësi e qartë për të rregulluar gjërat.
Përpjekja e tij e lehtë nuk i shkaktoi probleme Petroviçit dhe, në përgjithësi, ishte pjesë e kësaj çështjeje.
“Ne meritonim më shumë, por ky është futbolli”, tha trajneri i Shqipërisë, Sylvinho. Këto lloj absurditetesh nuk do ta ngushëllojnë shumë Manajn. Por, ndoshta fakti që sporti mund të diktojë diskutimin pas ndeshjes tregon një rrugë më të mirë përpara si për miqtë ashtu edhe për armiqtë. /ATSH/
