A është gati Parisi për Lojërat Olimpike?

Në një intervistë të drejtpërdrejtë televizive nën çatinë e çelikut dhe xhamit të Grand Palais të Parisit – pjesa qendrore e Lojërave Olimpike të kësaj vere – Emmanuel Macron parashtroi ambiciet e tij për atletët e vendit në të njëjtën mënyrë që mund të përvijonte një manifest politik.

Ata kishin një qëllim: të merrnin medalje të mjaftueshme për të qenë në mesin e pesë vendeve më të mira olimpike dhe tetë më të mira paraolimpike të Lojërave. Ai po ushtronte presion mbi ta, tha ai javën e kaluar – i përshkruar më parë si “presion i shëndetshëm” – por qëllimi ishte “absolutisht i arritshëm”.

Revista ekonomike Challenges raportoi se Macron po shkonte më tej, duke thënë: “Suksesi i këtyre Lojërave Olimpike varet para së gjithash nga suksesi i atletëve tanë”.

Ishte presidenti francez në modalitetin e plotë Jupiterian – pseudonimi i tij është perëndia romake e plotfuqishme, gjithëpërfshirëse – duke sugjeruar se, si në sport ashtu edhe në politikë, pothuajse çdo gjë është e mundur me përpjekje të mjaftueshme. Nënteksti ishte i qartë: nuk mjaftonte që olimpistët e kombit të merrnin pjesë; ajo që do të llogaritet ishte fitorja.

Skeptikët theksuan se Franca nuk kishte arritur në pesëshen e parë të tabelës së medaljeve që nga Lojërat Olimpike të Londrës 1948, kur u rendit e treta, por në një kohë kur kishte më pak kombe sportive të nivelit të lartë.

Firma e të dhënave sportive Gracenote mbështeti Macron dhe parashikoi se Franca do të gëzonte avantazhin tradicional të organizimit të Lojërave dhe do të merrte 55 medalje, duke arritur në vendin e katërt.

Ekspertët politikë panë lojën kombëtare “sa medalje me hamendje”, që Macron kishte ndezur si pjesë e një operacioni në Elysee, për të injektuar interesin e nevojshëm për Olimpiadën në mesin e një publiku që deri tani ka qenë në rastin më të mirë apatik, në rastin më të keq armiqësor.

Pavarësisht sigurimeve nga Bashkia se “jeta e përditshme do të vazhdojë”, parisienët nuk janë bindur.

Njoftimi i një “zone të kuqe” rreth vendeve olimpike në qendër të qytetit, ku banorëve do t’u nevojiten dokumente për të shkuar në shtëpitë e tyre, kërcënimet për greva të sektorit publik dhe një rritje e kostos së transportit publik – së bashku me perspektivën e 15.3 milion vizitorëve , 15 mijë atletë dhe 34 mijë gazetarë – e kanë bërë problem lëvizshmërinë dhe jo medaljet.

Përgjatë lumit Seine fundjavën e kaluar, ende i përmbytur në disa vende, dielli nxori vendasit dhe turistët njësoj në rrugët e këmbësorëve që rrethojnë lumin.

“Tashmë është e mbushur këtu dhe Lojërat janë javë të tëra. Nuk guxoj të mendoj se si do të jetë me miliona vizitorë shtesë, “tha Anaïs, 38, një administratore shëndetësore.

Ema, 20 vjeçe, studente, ishte në dy mendje. “Olimpiada ka krijuar shumë vende pune verore për studentët, gjë që është mirë. Por ne jemi këshilluar të ecim në këmbë për në punë sepse metroja do të jetë një makth.”

Pierre Rabadan, ish-ndërkombëtari francez i ragbisë, i cili drejton ekipin olimpik të Bashkisë së Parisit, nuk është i shqetësuar nga pesimizmi që dëgjon në takimet publike që mban. “Nuk më habit, duke qenë se 90% e gjërave të shkruara për Lojërat janë negative,” tha ai.

“Dëgjojmë shumë pyetje dhe kritika në media, por jemi 100 ditë nga Lojërat dhe kemi kaluar nga pamundësia për t’i organizuar ato në 2015 në të qenit gati, jo vetëm në kohë por edhe me buxhet.”

Mungesa e entuziazmit publik ka qenë veçanërisht befasuese duke pasur parasysh zemërimin dhe hidhërimin që pasoi vendimin e Komitetit Olimpik Ndërkombëtar (IOC) për t’i dhënë Lojërat e 2012 Londrës dhe jo Parisit.

Qëndrimi jashtë Bashkisë më 6 korrik 2005 me turmën thellësisht të zhgënjyer nuk ishte koha as vendi për të qenë një gazetar anglez. Bertrand Delanoë, kryebashkiaku i atëhershëm socialist i Parisit, akuzoi ekipin e ofertave të Londrës për thyerje të rregullave dhe frymës së Lojërave. “Ne humbëm sepse luajtëm drejtë,” tha ai.

Sot, Lojërat e Londrës shihen nga përtej Kanalit si një triumf, elementë të të cilit kanë shërbyer si shabllon për Paris 2024. /Albanianpost.com